Yosemite Valley
Omdat we in San Francisco en ook hier onze zwartwatertank niet hebben kunnen legen, besloten we eerst naar Yosemite Valley te rijden. Zo zouden we toch ook nog een extra stukje Yosemite gaan zien. Ook de portemonnee moest weer gevuld, dus eerst hebben we geparkeerd (als één van de allereersten, maar wat wil je ook om 8uur ’s morgens) en zijn we richting postkantoor gelopen. Het leek wel uitgestorven, alles was dicht met uitzondering van een soort outdoorcenter waar je permits oid kon krijgen. Daar stond een hele rij fanatiekelingen bepakt en bezakt te wachten tot ze op pad konden gaan. Gelukkig was er toch 1 diner open en daar hebben we kunnen pinnen. Toen door naar de dumpingstation en daar kregen we een grote schrik. Onze zwartwaterslang was verdwenen. Op de achterbumper zat een soort behuizing waar hij in geschoven kon worden en die was dus leeg. Schrik! Verderop zat een Ranger in een hokje en daar ben ik maar heengewandeld om te vragen of er een leenslang is ofzo (ja, weet ik veel, ben nieuw in dump-land). De Ranger zei me over de naastliggende camping te lopen en te zien of iemand me er eentje wilde lenen. Dat lukte, bij een hele lieve Amerikaan die druk aan het inpakken was. Daar loop je dan met een slang over de camping te zeulen… Gelukkig geen beelden van, dat was manlief verstandig vergeten. Afijn; gedumpt, ondertussen nog wat leuke opnamen van spelende eekhoorntjes gemaakt en de slang weer netjes teruggebracht. Voordat we op pad gingen, stonden we nog een sigaretje te roken toen er een RV naast ons stopte. Dat bleken onze mede-afhalers van bij Apollo te zijn. Hoe toevallig wil je het hebben?
Tuolomne Grove
Omdat we gisteren wat wandelen betreft een klein beetje een baaldag hadden en we ons er echt op verheugd hadden een echte sequoia te zien, hebben we bij de allereerste P op de TiogaRoad de RV neergeplant en zijn we aan de wandel gegaan. Eerst een heel stuk bergaf. Zo’n stuk, dat je je halverwege opeens beseft: ‘ik moet zo ook dit hele eind weer omhoog klimmen’. Maar goed, op dat moment ben je nog niet zo moe en daal je vrolijk verder af. En dan opeens sta je tegenover de eerste reus. Heel indrukwekkend. Een leuke wandeling voert je door de grove en we hebben heel wat verschillende bomen gezien. En we kwamen bijna geen kip tegen, dat maakte het nog een beetje specialer. Toen we uitgekeken waren, hebben we de klim terug ingezet. En eerlijk waar, het viel uiteindelijk best mee. Goed, je valt uitgeput neer als je eenmaal boven bent, maar je bent in elk geval boven aangekomen. Halverwege kwamen we trouwens iemand tegen die op krukken liep en aan de heenweg bezig was, ben benieuwd hoe die zich heeft gevoeld op de terugweg… !
Overnachting bij Brown’s Millpond in Bishop
Nadat we een broodje hebben gegeten zijn we de TiogaRoad verder afgereden. Hier en daar een korte stop, maar niet noemenswaardig. Wat wel het vermelden waard is, is dat we bij het verlaten van Yosemite en het ‘enteren’ van Inyo National Forest een zucht van verlichting slaakten. Niet omdat we het in Yosemite zo vervelend vonden, maar wel omdat de weg van de ene op de andere meter zo veel beter werd! De rit naar Bishop was geen straf. Heel veel verschillende uitzichten passeerden de revue. Bij de camping aangekomen, wachtte ons een vrolijke ontvangst door Stacy Sparrow. Die had nog niet veel Dutch people voorbij zien komen en begon meteen te babbelen over haar nicht die hier op de Wadden woont. We hebben haar meteen geleerd hoe ze de ‘Groetjes’ moet doen. Grote plekken, een watertje dat over de camping loopt en voor een leuke groenstrook zorgt. Verder wel zanderig en muntdouches, waarbij het betaalapparaat aan de andere kant van de ingang hangt. Dat was dus ‘heen-en-weer-rennen-met-je-handdoek-omgeknoopt’, want de deur stond altijd open.
De camping lag naast een groot vismeer en dat was ’s avonds te ruiken toen de weekendgasten hun versgevangen visjes op de barbecue gooiden. Bij het naar bed gaan deden we een minder leuke ontdekking. Er liep water over de campervloer. Na enig onderzoek kwamen we erachter dat er lekkage was onder het achterbed. Daar zit de pomp en doordat de camper ietsje scheef naar voren stond, liep het water er dus onderuit. Uiteraard meteen het noodnummer gebeld, maar die bleek niet bereikbaar te zijn volgens een opgenomen boodschap. Gelukkig is Las Vegas onze volgende stop en daar zit, volgens mijn speurwerk vooraf, een Apollo-vestiging, dus daar kunnen ze ons verwachten. Intussen zelf met wat ducttape (jaja! Op het laatste moment in de koffer gemikt) geprobeerd de lekkage te verminderen, een lading handdoeken op de grond gelegd en toch maar proberen een schoonheidsslaapje te doen.
