Dwars door niemandsland, maar wat een ervaring! Isis, mocht je dit lezen, dankdankdank voor deze route, wat was dit mooi! Ik heb het over de 168. We zijn welgeteld twee auto’s tegengekomen en het mobieltje was onbruikbaar. Als we stopten voor een pauze, lieten we de motor lopen (straks wil hij niet meer aan en kan Grissom onze dood komen verklaren). Beetje overdreven, maar met zo’n gevoel rij je daar echt. Maar stoppen is wel de moeite waard, het is daar muis- en muisstil… op het loeien van onze motor na dan… ahum!
Rhyolite
Het stuk op de 266 is wat saai, maar wel zie je her en der wat huisjes staan, waarvan je je afvraagt, wie daar toch zou willen wonen. En dan kom je op de US-95 en zie je de Amerikaanse snelweg zoals je hem zou verwachten, onnoemelijk lang, met weerspiegelingen boven het wegdek en kokend heet. Bij Beatty zijn we afgeslagen om naar Rhyolite te gaan. En voor het eerst verkeerd gereden! We kwamen in een woonwijk op een doodlopende weg terecht. Maar wie denkt dat we hiervan in paniek raken heeft het verkeerd. Keren met een camper eng? Welnee! Niet op een straat die zo breed is als een Nederlandse snelweg! Hupsflups, in no time omgekeerd en weer teruggereden naar de stoplichten waar we nu wel de goede kant op gingen. Weer niemandsland in. De weg naar Rhyolite blijkt ook de route naar Death Valley te zijn, dus langs de kant stonden allerlei borden om ons te waarschuwen vooral om te keren. Dan rij je heel vrolijk door hoor… niet dus! Gelukkig kwam toch vrij snel de afslag naar Rhyolite. We vonden het niet heel erg bijzonder, maar we waren er dan ook op het heetst van de dag, zodat we de camper (met airco) liever niet uitstapten om dichterbij te gaan kijken. Rhyolite dus bekeken vanaf de weg die erdoorheen loopt. Maar al met al vonden wij het de toch behoorlijke omweg niet waard op deze manier. Snel door naar Vegas dus!
Overnachting bij Sam’s Town in Las Vegas
Onderweg verbaasden we ons over de bordjes langs de kant van de weg. Daarop werd geadviseerd (of verboden?) vooral geen lifters mee te nemen, aangezien we door een State Prison Area reden. Daar dus ook maar niet gestopt voor een peukie…
Aangekomen op Sam’s Town kregen we een superplek toegewezen; beetje afgezonderd van de rest, met gras rondom. Schuin tegenover ons stond een apollocamper en na enig aarzelen ben ik daarheen gelopen om te vragen of ik hun matras mocht voelen. Als we morgen toch daarheen gingen, wilde ik nu ook weten of ik enig recht van klagen over dat matras had. Helaas, hun (het waren Nederlanders, hoe toevallig wil je het hebben?) matras was er net zo beroerd aan toe. Zij vroegen op hun beurt weer aan mij of mijn broodrooster het wel deed. “Geen idee, want wij gebruiken dat kreng niet” Onvoorstelbaar voor velen, maar wij vonden het brood in Amerika prima te eten! Smaakt een beetje zoals onze kadetjes. Je moet er niet aan ruiken, want de geur is minder. Maar over de smaak van onze kant geen klachten. In ieder geval: broodroosters omgeruild met de belofte voor hun de volgende dag een nieuwe te vragen.
Fremont Street Experience
Na ons geïnstalleerd te hebben, zijn we naar het hotel gelopen op zoek naar de shuttlebus. Makkelijker gezegd dan gedaan. Volgens onze redenatie zou hij vast bij de hoofdingang stoppen (dat deed de airportshuttle immers ook).. niet dus… Dan het hotel maar in en op zoek naar een wegwijzer. Nou, we keken onze ogen uit daar binnen. Je moet het zien als een kruising tussen Holland Casino en de Center Parcs Plaza, maar dan tien keer groter. Uiteindelijk belandden we ergens aan de achterkant van het hotel, waar in elk geval een groot bord met bustijden stond. Een einde verderop stond een bankje en daar zijn we maar neergeploft. Wel heel bizar hoor; niets kan je voorbereiden op de hitte daar. Ik las vaak de vergelijking met een föhn en inderdaad, dat is wel de beste omschrijving. Vanuit de shuttle konden we lekker naar buiten kijken door de ramen die met een speciale coating bewerkt waren om de warmte buiten te houden. In Fremont Street een beetje rondgewandeld en de Golden Nugget van binnen bekeken. En toen was het wachten op de show. Eerst gaat de buitenverlichting van alle hotels/casino’s uit en dat geeft al zo’n bizar effect. Iedereen staat stil en kijkt naar boven. Wij hadden de show op American Pie en we hebben met kippenvel en tranen in onze ogen mee staan zingen. Heel mooi en indrukwekkend om in zo’n losbandige stad vanuit de drukte opeens schouder aan schouder te staan met landslievende Amerikanen. Ik weet niet hoe ik het anders uit moet leggen. Ga het maar beleven.
Daarna helemaal kapot natuurlijk, door de lange reisdag, dus met de eerste de beste shuttle weer terug naar de camping en pitten maar!
