In alle vroegte stonden we op om met de eerste shuttle naar het vliegveld te liften. We waren ruim op tijd en na het inchecken, zijn we nog even naar buiten gewandeld om te roken. Daarna door de security-rataplan en ‘in’ de terminal (of hoe noem je zo’n ding) zijn we met een bak koffie neergeploft op wat stoeltjes. San belde met het thuisfront om te vertellen dat we eraan kwamen en wilde de landingstijd checken op ons itinerary-geval. Schrik!!!! Hele mapje kwijt. En in dat mapje zat ook de bankpas. Schrik!!! Wij op een holletje naar de security om te vragen wat we moesten doen. We hadden het bij het inchecken nog gehad. Ga maar naar de gate en vraag ze daar contact op te nemen. Dus op een draf naar de gate. De meneer daar zag de ernst niet meteen in, maar toen Ien begon te janken (stress!!!) en zei dat er een creditcard bij zat, pakte hij meteen zijn walkietalkie om alarm te slaan. Het was even stil en toen klink het: “They found it” Ooooh, thank heaven, wát een opluchting. De dame bij wie we hadden ingecheckt had hem gevonden en opzij gelegd met het plan bij het boarden naar de gate te gaan om het ons te geven. Hoe lief!
Vlucht met Continental
De vluchten verliepen prima. Op Houston was het wel even spannend of we de overstap zouden halen, maar we konden eigenlijk zo doorsjouwen het volgende vliegtuig in. Daar raakten we aan de praat met een stel die, hoe toevallig, ook in Almere wonen en nog wel in dezelfde wijk als wij! San heeft bijna de hele weg met haar zitten kletsen. We kwamen zo’n anderhalf uur te vroeg aan op Schiphol, maar voor ons was dat geen straf, we verheugden ons op de thuiskomst en stapten meteen op de trein naar huis.
