Klokslag negen uur en wij reden het terrein van Apollo Las Vegas op. Voor het kantoortje staat een mannetje op de uitkijk die meteen even meewandelt richting camper. Zonder problemen wordt de broodrooster omgeruild voor een gloednieuwe en krijgen we een zwartwaterslang in onze handen geduwd. De lekkage wordt verholpen, zelfs de baas komt daar nog even naar kijken. Naar aanleiding van onze klacht over het matras krijgen we toestemming een soort foammat te gaan halen bij de Walmart en de nota daarvan in LA te overleggen. Voor dat laatste wordt even ons kenteken genoteerd zodat het doorgespeeld kan worden naar de vestiging daar. En toen konden we weer op pad! Apollo mag dan misschien niet de meest superdeluxe campers en vestigingen hebben, hun service is uit de kunst! Het foammatje voor op het bed hebben we uiteindelijk niet opgehaald, de cabover slaapt eigenlijk prima.
Hotels in Las Vegas
Nadat we de RV weer op de campground gedumpt (letterlijk en figuurlijk) hadden, zijn we naar de receptie gelopen om te vragen waar we postzegels konden kopen. Dat moest in Sam’s Town zelf wel ergens kunnen. Wij op pad, dwars door het hotel gebanjerd, rechtsaf bij de Dunkin’Donuts, linksaf bij de binnentuin, oversteken bij de Mc Donalds, en dan recht tegenover de bioscopen… ongelogen waar! En dat allemaal in 1 hotel, enorm! Maar goed, de bewuste winkel gevonden en meteen naar de kassa gewandeld. Blijkt dat je die krengen dus uit een automaat moet trekken, prima joh, doen we dat toch! Het automaat vroeg om 2 dollar en gaf ons vervolgens een postzegel… van 98 cent… Wij terug naar de kassa gelopen om te vragen of er misschien een zegel te weinig in zat. De dame ziet ons aan komen lopen en begint meteen te lachen: “Ja, dat is duur hè?”. We waren half in shock van deze rare reactie en konden er nog net uitbrengen: “Ja, het was leuk geweest als we daarvoor gewaarschuwd waren.”… Daar had ze natuurlijk niks meer op te zeggen. Toch heel vaag, dat zo’n enorm hotel, met zo ontiegelijk veel gasten, bijna een stad op zich, niet eens gewone postzegels verkoopt om op al die kaarten te plakken, die ze dan weer wel met honderden te koop aanbieden!
En toen was het eindelijk tijd om de Strip te gaan bekijken. Met de shuttlebus zijn we die kant weer op gegaan en bij Harrah’s uitgestapt. Vanaf daar gewandeld (gezwoegd; tegen de föhn in) naar de MGM, want daar moesten we de bus pakken naar The Gun Store. Tussendoor zijn we nog bij The Flamingo naar binnen geglipt om daar de vogeltuin te gaan bekijken. Heel apart, zo’n halve dierentuin middenin een hotel. Toen door naar de MGM waar het nog bizarder werd: Een complete leeuwenhabitat middenin de lobby. In de MGM zijn we echt verdwaald, daar blijkt een compleet winkelcentrum bij in te zitten.
The Gun Store
Toen we uiteindelijk een uitgang gevonden hadden, was de Strip in geen velden of wegen te bekennen, maar gelukkig wees een straatnaambordje ons er al snel op dat we toevalligerwijs in de straat ‘van’ The Gun Store aangeland waren. Bij de eerste de beste bushalte zijn we gaan staan wachten en niet veel later konden we instappen. De buschauffeur was zo lief om ons te waarschuwen wanneer we eruit moesten. En dan kom je bij de Gun Store binnen gewandeld en moet je meteen een formulier ondertekenen in verband met de aansprakelijkheid. Dat dus maar braaf gedaan. Vervolgens hangt er een wand vol met wapens waaruit we onze keuze konden maken. Wij hadden dat natuurlijk thuis in Nederland al gedaan, dus konden meteen door naar de kassa. Daar mochten we onze targets (van gemeen-kijkende-clown tot Binladen) uitkiezen en de portemonnee trekken. Hoewel we goedkoper uit waren dan gecalculeerd, blijft het een flinke uitgave: 147 dollar. Nadat je betaald hebt, mag je met al je munitie in de rij gaan staan. En dat is me een rij! Met zig-zag-hekjes en al, dus men heeft daar vaker met drukte te maken! We hebben zo’n anderhalf uur gewacht, steeds een stukje verder opschuiven, totdat we vooraan stonden en door onze begeleider opgehaald werden. Eerst naar het uitrustingshoekje waar je een beschermingsbril en gehoorbescherming op moest doen. Pas daarna mag je mee naar de schietbaan. We mochten om de beurt schieten, dat was wel handig, want dan kon de ander filmen en fotograferen. Eerst kreeg je een uitleg over hoe je moest staan en wat je moest doen en dan mocht je aan de gang. De begeleider blijft wel al die tijd naast je staan. Ik (Ien) mikte te hoog volgens de beste man. Hij bleef maar ‘lower’, ‘lower’ roepen, dus ik richtte mijn pistool (Glock) steeds verder naar de grond. Uiteindelijk heb ik mijn gemene clown dus ook alleen maar in zijn benen geraakt… tot grote hilariteit van San natuurlijk. Na mij was San aan de beurt. Hij had het WWII-pakket genomen en mocht dus met drie verschillende wapens schieten. Natuurlijk ging hem dat hartstikke goed af. Laden doet de begeleider trouwens. Al met al zijn we een kwartiertje zoet geweest. Lang genoeg voor mij, wat een kabaal daarbinnen! San mocht nog een t-shirt uitkiezen als bewijs van zijn schietkunsten en toen stonden we weer buiten. Helemaal totally los. Het plan was om de rest van de middag en avond op de Strip door te brengen. Maar we waren zo moe en vies van de hitte en de kruitdampen dat we de bus de andere kant op gepakt hebben. Terug naar de camping om lekker te douchen en een biertje te drinken en dan weer de shuttlebus te nemen. Dat biertje kwam natuurlijk keihard binnen…. dus wij bedachten al snel het plan dat we dan maar eerst iets zouden eten in de camper en dan daarna richting Strip te gaan. Maar jaaaa, ook na het eten voelden we ons niet veel beter, dus het plan werd weer gewijzigd… laat die Strip maar zitten, we gaan straks wel even naar de show in Sam’s Town kijken… Straks moet nog steeds komen…. we zijn vroeg ons bed in gedoken en hebben een heerlijke lange nacht gemaakt!
