28 sept Los Angeles – Houston – Almere

In alle vroegte stonden we op om met de eerste shuttle naar het vliegveld te liften. We waren ruim op tijd en na het inchecken, zijn we nog even naar buiten gewandeld om te roken. Daarna door de security-rataplan en ‘in’ de terminal (of hoe noem je zo’n ding) zijn we met een bak koffie neergeploft op wat stoeltjes. San belde met het thuisfront om te vertellen dat we eraan kwamen en wilde de landingstijd checken op ons itinerary-geval. Schrik!!!! Hele mapje kwijt. En in dat mapje zat ook de bankpas. Schrik!!! Wij op een holletje naar de security om te vragen wat we moesten doen. We hadden het bij het inchecken nog gehad. Ga maar naar de gate en vraag ze daar contact op te nemen. Dus op een draf naar de gate. De meneer daar zag de ernst niet meteen in, maar toen Ien begon te janken (stress!!!) en zei dat er een creditcard bij zat, pakte hij meteen zijn walkietalkie om alarm te slaan. Het was even stil en toen klink het: “They found it” Ooooh, thank heaven, wát een opluchting. De dame bij wie we hadden ingecheckt had hem gevonden en opzij gelegd met het plan bij het boarden naar de gate te gaan om het ons te geven. Hoe lief!

Vlucht met Continental

De vluchten verliepen prima. Op Houston was het wel even spannend of we de overstap zouden halen, maar we konden eigenlijk zo doorsjouwen het volgende vliegtuig  in. Daar raakten we aan de praat met een stel die, hoe toevallig, ook in Almere wonen en nog wel in dezelfde wijk als wij! San heeft bijna de hele weg met haar zitten kletsen. We kwamen zo’n anderhalf uur te vroeg aan op Schiphol, maar voor ons was dat geen straf, we verheugden ons op de thuiskomst en stapten meteen op de trein naar huis.

27 sept Northridge – Los Angeles Airport

Omdat we de camper niet in alle vroegte hoefden in te leveren, hebben we deze ochtend op ons dooie gemak alles uitgeruimd, schoongemaakt en ingepakt. Onze laatste rit verliep, zoals de hele reis, zonder kleerscheuren en nadat we hem afgetankt hadden, hebben we hem ingeleverd bij Apollo. De dame daar heeft een blik naar binnen geworpen, de paperassen ingevuld, een taxi gebeld en ons vervolgens vrolijk uitgezwaaid. De taxirit was weer een ervaring op zich. Onze chauffeur vertelde vrolijk dat dit zijn eerste werkdag was…

Overnachting bij Radisson Los Angeles Airport

Gelukkig wist hij het hotel vrij snel te vinden en konden we de snikhete auto uit. In het hotel hebben we de koffers op onze kamer gezet en zijn we op zoek gegaan naar het zwembad. Maar toen we daar de kakkerlakken in zagen drijven, maakten we snel rechtsomkeert en zijn we in de lobby een lekkere late lunch gaan nuttigen. De serveerster blij, want die kreeg al ons kleingeld en laatste dollars voordat we het land zouden verlaten. We hadden vanuit de camper nog een hele lading koekjes en andere snaaierijen meegenomen en die hebben we later op de hotelkamer als diner genuttigd. Bij gebrek aan een balkon renden we steeds heen en weer van onze kamer naar de uitgang van het hotel om sigaretjes te roken, want we waren best weer zenuwachtig voor de vliegreis aan het worden. Vroeg naar bed en pitten maar!

26 sept Northridge / Universal

Universal Studio’s

Omdat San het er vandaag ook lekker van wil nemen èn het rijden met camper in deze omgeving echt een ramp is, hebben we besloten met de bus naar Universal te gaan. Thuis hadden we hiervoor al de nodige informatie van de Amerikaanse ‘9292ov’ gehaald, dus de heenweg was peanuts. In 1 keer de goede bus, waarop we helaas wel een half uur moesten wachten aangezien de voorgaande vlak voor onze neus wegreed. Vanaf Universal City Station reed een shuttle en die bracht ons naar boven richting ingang. Dan moet je eerst nog de Universal Citywalk (een soort winkelstraat met souvenirs en restaurants) doorkruisen. Brady en zijn vriendin hadden we snel gevonden gelukkig en met zijn viertjes hebben we een leuke dag in het park doorgebracht. Hoogtepunt voor ons waren de twee rides (Jurassic Park en The Mummy) en Waterworld. De laatste is een spectaculaire show. Tegen de avond namen we afscheid van onze vrienden en liepen we de Citywalk nog helemaal af op zoek naar souvenirs.

Toen de benen wel erg moe werden, zochten we de shuttlebus op en lieten ons naar het station brengen. Daar aangekomen bleek onze bus niet meer te gaan. Dat wil zeggen, het stond niet vermeld op het bordje. De chauffeur van een andere bus zei ons bij hem in te stappen zodat we halverwege konden overstappen op onze eigen lijn. Zo gezegd zo gedaan. Het punt waarop we over moesten stappen was nou niet het meest aantrekkelijke deel van de stad, maar gelukkig hoefden we niet al te lang te wachten.  Wat wel heel apart is: We hebben een paar maal mensen aangesproken om informatie te vragen en niemand (behalve dan die buschauffeur) kon ons in het Engels antwoord geven. Alleen maar Spaanstaligen daar. We werden er een klein beetje ongelukkig van. Ga je op vakantie naar een land waarvan je de taal spreekt, kun je je nóg niet verstaanbaar maken! Als herkenningspunt voor ‘onze’ halte hadden we de tegenover liggende McDonalds en toen we die eindelijk zagen, waren we toch wel opgelucht. Met een lekker ijsje zijn we teruggewandeld naar de camping, waar we snel ons bed op zochten.

25 sept Newport Beach – Northridge

Ocean Explorer Whale Watching

Omdat we gereserveerd hebben, hoeven we ons niet te haasten als we op pad gaan naar Davey’s Locker. De camper parkeren we bij het Municipal Lot bij de Balboa Pier, waar plek zat is. Dan is het nog een klein stukje lopen en kunnen we inchecken voor onze whale watch trip.

De boot zal om 9uur afvaren en er staan al behoorlijk wat mensen te wachten. Dan mogen we boarden en zoeken we een plekje aan de zijkant. We gaan lekker zitten en als de boot afvaart kijken we onze ogen uit naar de prachtige huizen langs de baai. De eerste dieren de we tegenkomen zijn dolfijnen en die zwemmen een heel stuk met de boot mee. Ze springen en doen en wij genieten. Voor ons is dit de trip al waard! Dan, als we al bijna aan de terugweg moeten beginnen, spot ik een walvis. Is echt waar. Ik zag hem en zei tegen San: ‘Kijk, daar!’ En met dat ik dat zeg, begint de intercom te kraken en richtte de gids onze aandacht op hetzelfde punt. Heel speciaal zo’n moment. De walvis liet zich niet heel goed zien, maar door op de gok in te zoomen en te filmen en fotograferen hebben we er nog redelijk goed bewijs van. Vlak voordat we de baai weer in voeren, kregen we nog een toetje in de vorm van een stel zeeleeuwen die op en rond een boei aan het vertoeven waren. Deze trip was de moeite waard en we hebben nu bijna alle soorten vervoer wel gehad… autooooo-vliegtuug-een trein-een boot….

Op de parking was het intussen een stuk drukker, maar gelukkig konden we de camper er nog goed tussenuit manoeuvreren. Koers richting ‘The Valley’ voor onze laatste camping van deze reis.

Overnachting op Walnut RV Park in Northridge

Deze laatste camping blijkt weer een grote parkeerplaats te zijn en nog een bloedhete, schaduwloze ook! Naar wat later bleek, troffen we het inderdaad, want LA zat midden in een onverwachte hittegolf met recordtemperaturen.

Ook op deze camping mocht ik zwemmen zonder mutsje, dus dat hebben we meteen maar even gedaan. Daarna lekker gerelaxt en toen was het wachten op Brady (een oude bekende van Ien) die ons met zijn auto op zou komen halen. Brady heeft ons een tour door Hollywood gegeven en met zijn drietjes zijn we gaan eten bij ‘Home’, zijn stamrestaurant om het zo maar te zeggen. Daarna, hup, de auto weer in, naar zijn huis voor een drankje en toen door de Hollywood Hills terug naar de camping. Een leuke ervaring om zo door de stad te crossen.

24 sept Barstow – Newport Beach

Galico Ghost Town

Vanaf de camping is het een paar minuutjes rijden naar een heuse Ghost Town, dus voor we koers zetten naar de zee, gaan we daar eerst maar even sfeer proeven. Tja, wat valt erover te vertellen? We zijn er geweest. Been there, done that. Enige leuke is dat we een kostuumfoto hebben laten maken. Heeft me altijd al eens leuk geleken om in zo’n ‘Southern-Belle’-jurk te poseren. En dat kon daar! Wel voor een belachelijk hoge prijs, maar ach, we zijn op vakantie!

We zijn wat winkeltjes in en uit gelopen en hebben wat historische feitjes gelezen. Een uur later lieten we de cowboys en indianen echt achter ons en togen we richting zee.

Overnachting bij Newport Dunes Waterfront Resort in Newport Beach

En dan sta je opeens op een gi-gan-tische camping waar de mensen zich voortbewegen in golfkarretjes omdat je anders een uur onderweg bent voordat je bij het toiletgebouw bent. Wij staan, met ons ieniemienie-campertje, weggemoffeld aan de buitenkant, maar vinden dat geen probleem. We zijn, na drie weken rust en ruimte een beetje overweldigd door de drukte in de LA-area (zitten we daar eigenlijk al?) en trekken ons lekker terug bij de camper. Beetje lezen, drankje doen, baantje trekken en vroeg naar bed. Tenminste… dat hadden we gehoopt. Maar een eindje verderop is een grote groep padvindertjes komen staan die het leuk vinden keihard te schreeuwen en te zingen. Ook de –kennelijk- vaste gasten vinden het nodig naar elkaar te roepen, om over de continu voorbij toeterende autootjes nog maar te zwijgen. Wat nou ‘Resort’?!

23 sept Grand Canyon – Barstow

Een lange reisdag met niet veel interessants te vertellen. We stoppen een paar keer om de benen te strekken, maar rijden zo snel mogelijk door naar Barstow. Als we op tijd zijn, willen we al vandaag naar Galico Ghost Town. Middenin het stadje krijgen we de schrik van ons leven als we stilstaan voor een kruising en opeens wel heel dichtbij een toeterende trein horen. Gelukkig spotten onze ogen de spoorlijn  en die lag een tiental meters voor ons. Treinen toeteren hier volgens ons bij iedere overgang. Wij hebben in ieder geval weer een  ‘weetjenog’-momentje gescoord en nadat we ons hart uit onze keel geslikt hadden, konden we weer op pad.

Overnachting bij Koa Barstow Calico in Barstow

Maar helaas, als we aankomen, is de laatste shuttle die kant net op. De dame legt ons uit hoe we er zelf heen kunnen rijden, maar San is het rijden even moe en we besluiten een tent-dag te houden. Hoera! Hier mag ik zonder hoedje in het zwembad springen en dat doen we dan ook. Hebben we die badpakken toch niet voor niks mee gesleept! Van alle campings vinden we dit de fijnste. De douches zijn goed, aparte hokjes zelfs, de ontvangst is leuk en de plekken zijn goed afgescheiden. Enige nadeel is de snelweg die langs de camping dendert, maar goed, vergeleken bij Las Vegas is het hier nog steeds muisstil!

22 sept Page – Grand Canyon

Desert View

Ons eerste zicht op de Grand Canyon heet Desert View. Vanuit de Watchtower kijken we uit over het oostelijk deel van de Canyon en dat is geen verkeerd uitzicht! Helaas zijn ze aan het renoveren en dat doet toch een klein beetje afbreuk aan de idylle. Het is vandaag weer behoorlijk bewolkt en dat geeft mooie schaduwen op de canyon.

Tusayan Ruin and Museum

In het museum is veel te leren over alle verschillende bewoners van de GC: Verschillende indianenstammen die om en nabij de Canyon leefden. We kijken wat rond, maar omdat San niet zich niet zo lekker voelt, besluiten we nu al naar de camping te gaan, zodat hij een uurtje kan slapen.

Overnachting bij Mather Campground in Grand Canyon

Bij de Campground aangekomen worden we gewaarschuwd voor het onweer dat verwacht wordt. De ranger vertelt dat we bij regen rustig naar de Rim kunnen, maar bij onweer niet. Als we koud geparkeerd zijn op ons campingplekje, voelen we de eerste druppels al en kunnen we de zojuist uitgeklapte stoeltjes weer opbergen. San duikt zijn bed in en Ien gaat lekker lezen. Stiekem zijn we wel een beetje klaar met al deze overweldigende natuur en verlangen we naar een cocktail in Las Vegas.

Na een flinke tuk springt San weer van de cabover en besluiten we de Grand Canyon toch nog wat beter te gaan bekijken. We wandelen naar de shuttle-bus-stop en worden onderweg verrast door drie herten die vlak langs ons looppadje aan het grazen zijn!

Yavapai Point

De shuttle-bus brengt ons naar Yavapai Point, waarvandaan we een goed uitzicht over de Canyon hebben. Verderop zien we grote regenwolken boven de Canyon en een gordijn van regen daaronder. Aan de andere kant zien we een stralende zon over de Canyon schijnen… Als de regen wel erg dichtbij komt, schuilen we in het Geology Museum, totdat de shuttlebus weer langs komt rijden. In de bus wordt gewaarschuwd voor het slechte weer en we krijgen het advies niet langs de rim te wandelen en in de buurt van schuilplekken te blijven.

Hopi Point

We besluiten te proberen de bus naar Hermits Rest te nemen in de hoop vanuit de bus nog wat mooie uitzichten te zien. Helaas blijkt dat nogal tegen te vallen, dus bij Hopi Point stappen we uit om op de zonsondergang te gaan wachten. Het is behoorlijk opgeklaard intussen, dus we hebben goede hoop! Vanaf daar lopen we naar Powell Point en daar zien we de zon uiteindelijk verdwijnen. Maar op dat moment zitten wij al in de eerste de beste shuttlebus, het is namelijk behoorlijk koud geworden. Het is heel apart (maar eigenlijk heel logisch), maar binnen een paar minuten is het pikdonker. De shuttle brengt ons, met een overstap, weer terug naar de campground en dan komt eindelijk onze survivalkit, die we al sinds het begin continu meeslepen, van pas. Met een minizaklampje vinden we onze weg terug naar de camper, eten een broodje ei en duiken ons bed in.

21 sept Monument Valley – Page

Antelope Canyon

San heeft zijn goede humeur nog niet helemaal terug gevonden, dus ook deze ochtend wordt Monument Valley niet met een bezoek van ons vereerd. Na het ontbijt zetten we koers richting Page, om daar eerst Antelope Canyon te verkennen. Op internet kon ik niet goed vinden waar zich de parking hiervoor bevond, dus we moesten goed opletten. De enige indicatie die we hadden was: na ong. 100km op de 98 naar links. Ook niet erg handig natuurlijk, als je teller in miles rekent, haha! Maar goed, we kwamen op links een parking tegen, met een klein bordje ‘Antelope Canyon’: Bingo! De eerstvolgende tour ging meteen weg, maar wij besloten een uurtje te wachten, zodat we de tour van 11.30 zouden hebben. Bij de camper lekker geluncht en gekeken hoe de tour voor ons zich in de auto’s wurmde. En toen waren wij aan de beurt. Onze guide stelde zich voor als Brandon en we gingen met zes man op pad. Eerst nog een stuk over de weg waar wij vanaf kwamen en dan een eindje verder naar links (Waar dus dé parking voor de Canyon was…). Vanaf daar reden we door een enorme zandbak naar de ingang van de Canyon. Wij zaten prima in onze dichte auto. Om ons heen reden open pick-ups, volgestapeld met mensen die alle kanten op hobbelden en hun ogen moesten dichtknijpen voor het zand. Bij de canyon was het enorm druk. Het was gewoon hutje-mutje-schuifelen. Brandon nam goed de tijd en liet zich niet opjagen door de mensenmassa achter ons. Hij wees op leuke plekjes en gaf advies over hoe je de camera het beste kon instellen. Aan het eind van de canyon werden we ‘losgelaten’ en mochten we op eigen tempo terug naar de ingang. En bizar genoeg hadden we toen de canyon bijna voor ons alleen. We hebben hele mooie opnamen kunnen maken en goed rond kunnen kijken. De terugweg was iets minder plezierig, aangezien ‘stoere’ Brandon een staaltje slipcursus weggaf. Ik zat met ogen dicht San’s hand stuk te knijpen, zeker toen we op zeker moment echt bijna over de kop vlogen. Terug bij de parking, hebben we nog wat gedronken en toen koers gezet richting Page.

Overnachting bij Page Lake Powell Campground in Page

Hoe het mogelijk is dat deze campground ermee wegkomt om deze naam te voeren is ons een raadsel. Lake Powell is in geen velden of wegen te bekennen en zelfs Page ligt er nog een eindje vandaan… Maar goed, de camping zelf was prima hoor. Wel hebben we ons er, voor de zoveelste keer deze reis, over verbaasd dat men het zwemmen met een badmuts verplicht stelt voor langharige vrouwen, maar diezelfde badmutsen vervolgens niet verkoopt in de campstore. Gemiste kans lijkt ons. Al zouden ze maar van die simpele plastic gevallen hebben. Enfin, voor wie nu denkt dat wij ook niet echt gedurfd door het leven gaan: Bij het zwembad zat een controle-mannetje zodat mutsloos zwemmen er echt niet in zat. Wel hebben we uitgebreid gedoucht en al het zand van ons af gespoeld. Morgen wordt het weer ‘non-hook-up’-afzien, dus nu nog maar even genieten van airco, magnetron en lekkere douches.

20 sept Moab – Monument Valley

Newspaper Rock

Ook in Amerika kan het regenen en dat merken we bij het ontbijt. Echt overtuigend zijn de druppels niet en de wolken waar ze uit komen zijn prachtig wit in de blauwe hemel.

Deze dag moeten we flink wat kilometers afleggen. Op ons veel te uitgebreide verlanglijstje stonden onder andere Canyonlands en Natural Bridges, maar deze parken bewaren we voor een volgende Amerikareis. Wel maken we een eerste stop bij Newspaper Rock;  Hiërogliefen-achtige tekeningen op een rotswand. Cultuurbarbaren als we zijn, vinden we dat alleen niet veel voorstellen, dus de camper wordt al gauw weer omgedraaid om koers te zetten richting Goosenecks SP.

Goosenecks SP

Het mooie van deze rijdag is toch echt het prachtige wolkenspel aan de hemel. Door de schaduwen die ze achterlaten op het landschap geven ze een extra dimensie aan de toch al fantastische uitzichten en hoogte-verschillen. Vlak voor Goosenecks valt er een flinke regenbui, maar als de wolken leeg zijn, kleuren ze weer prachtig wit. Met het statief maken we een paar foto’s van ons saampjes. Als we ons niet vergissen zien we op de achtergrond het eerste zicht op Monument Valley, dus daar wordt ook nog even voor geposeerd. Goosenecks maakt veel indruk, we kunnen bijna niet stoppen met kijken.

Monument Valley

Vanaf het moment dat we ‘rond’ Monument Valley rijden, valt ons het afval langs de weg op. Heel raar, hier in NL zie je bijna niet anders, maar in Amerika valt het gewoon op. Waarschijnlijk juist omdat we in de dagen hiervoor amper zwerfafval gezien hebben. Bij Milemarker 13 (het beroemde uitzichtspunt) is geen parkeerplekje meer te bemachtigen, dus we rijden door tot de volgende parkeerplaats om wat opnames te maken.

Overnachting bij Gouldings Campground in Monument Valley

Daarna zetten we koers naar de campground bij Goulding’s. Misschien dat we vanaf daar nog een tour mee kunnen pikken. Onderweg komen we een supermarkt tegen en besluiten daar nog wat voer in te slaan. Op onze vraag waar we het bier kunnen vinden, stuiten we op een zeer chagrijnige medewerker die in niet mis te verstane taal duidelijk maakt dat we in zijn gebied geen alcohol zullen vinden. Toen we de boter ook niet konden vinden, hebben we de weg daarnaar maar aan iemand anders gevraagd. Die overigens ook niet uitblonk in klantvriendelijkheid. Op naar de camping maar. Helaas, ook daar wachtte ons niet de hartelijke ontvangst die we tot nu toe gewoon waren geworden. Voor San werd het allemaal even te veel en hij ging bij de campsite aangekomen in staking. Geen tour dus: “Ze krijgen geen cent meer van me”.  Na ons laatste biertje en een simpel maaltje genuttigd te hebben, zijn we toch nog even naar het Gouldings Museum gegaan. De shuttle-driver die we daar spraken, heeft de koele ontvangst van eerder een beetje goed gemaakt, want deze meneer had gelukkig wel een vriendelijk woord voor ons over. Bij terugkomst op de camping nog even contact gezocht met het thuisfront via de pc in het washok en daarna vroeg naar bed.

19 sept Arches

Fiery Furnace Tour

Bij ons vorige bezoek aan het visitor center hadden we ons al aanwezig gemeld voor de tour, dus we konden in een keer door rijden naar de parkeerplaats. Daar waren we natuurlijk veel te vroeg. Maar goed, zo konden we tenminste wel de camper goed neerzetten en dat is ons ook wat waard! Zo’n tien minuten voor de tour begon kwam er een oud mannetje in ranger-tenue aanlopen en dit bleek onze tour guide te zijn. Wel een geruststelling, want wij dachten meteen: wat hij kan, moeten wij zeker kunnen! Het mannetje had wel humor, hij bleef maar doorbabbelen over afscheid nemen van onze auto’s en vroeg ons een paar keer te checken of we al onze ledematen wel hadden meegenomen. Die zouden we nog nodig hebben, wist hij te melden. En dat was inderdaad zo. Op sommige stukken moest je op handen en knieën omhoog klauteren en op andere plekken wurmde je jezelf met tenen en kont door een kloof. Wij liepen redelijk vooraan in de groep, waardoor we steeds even op adem konden komen, als de ranger voor een uitleg op de rest stond te wachten. Hij vertelde op een leuke manier over de vele jaren historie waar we doorheen liepen en de tocht was dus ook nog erg leerzaam. We waren blij dat we de ochtendtour genomen hadden, want we liepen nu al af en toe te puffen van de hitte en dan liepen we nog voornamelijk in de schaduw! Na goed drie uur kwamen we weer terug bij de auto’s en namen we afscheid van de ranger. Op zo’n moment is het heerlijk om een camper te hebben. De schoenen werden uitgetrokken, de voeten gewassen, een broodje gesmeerd en onze verhitte gezichten gekoeld.

Na de opfrisbeurt zijn we ‘onze’ Santa op de foto gaan zetten en nog bij het laatste viewpoint gaan kijken. Daar spotten we ook weer een andere aparte rots: de kamelenkop. En ook bij deze was geen naambordje te bekennen. Ze kunnen onze creativiteit goed gebruiken in Arches…

Terug in Moab gingen we nog even langs de drugstore en toen we aan de verkoopster vertelden dat wij nog nooit Jelly beans geproefd hadden, kregen we van haar van alle smaken een proef-bean! Nu zijn we echte Amerikanen!

Ook hier in Moab hadden we wel veel langer willen blijven, maar in dit geval wisten we het van te voren. Toch zijn we blij dat we dit flitsbezoek in de reis hebben opgenomen. Puur en alleen Arches was de omweg al waard. En onze Kerstman zeker!

18 sept Torrey – Moab

Nou hadden we natuurlijk in de herkansing kunnen gaan bij Capitol Reef, maar de charme is daar toch wat van af. Dus, na het ontwaken, werd er koers gezet richting Moab. En dan mag je weer door de meest mooie landschappen rijden. We hebben onwijs genoten, alleen al van de autorit.

Arches NP

Het was een flinke rit, maar het lange rijden werd beloond toen we na een bezoek aan het visitor center Arches NP binnen reden. Vond ik de berg bij Yosemite eng… die was niets vergeleken bij de klim die de camper moet maken om het park in te komen. Maar als die klim dan ook eenmaal achter de rug is, spreidt zich een landschap voor je uit, waarin je jezelf kleiner dan een lego-poppetje voelt! Vanaf het La Sal Mountains Viewpoint, waar we onze eerste stop maakten, hadden we al zulke mooie uitzichten dat, als dit het hele park zou zijn, we al tevreden waren. Maar bij een blik op de kaart zagen we, dat dat deel dat we zagen, slechts een  kwart van het park was! We zijn op ons gemak het hele park doorgereden met een stop bij ieder viewpoint. Geen grote wandelingen, want de volgende dag stond de Fiery Furnace tour op het programma, dus we spaarden onze krachten. Zowel op de heen- als op de terugweg viel ons oog op een grote rots, die wij sprekend op de kerstman vonden lijken. Hoe het kan dat deze rots geen naam heeft, is ons dan ook een raadsel. Helaas zat er steeds verkeer vlak achter ons, waardoor we niet even konden stil gaan staan voor een foto. De plek werd genoteerd op de kaart, zodat we er misschien later nog even heen konden gaan.

Overnachting bij Canyonlands Campground in Moab

Vanaf Arches is het nog maar een klein stukje rijden naar Moab, dus we kwamen al snel aan op de camping. Dit was de eerste camping die echt goed vol stond, maar gelukkig hadden we gereserveerd. De plekken waren pullthrough, dat hadden we in Torrey ook en is toch wel handig hoor. Op deze camping waren betonplaten neergelegd, zodat je met de camper echt goed recht kon staan. San ook weer helemaal gelukkig! Tussen alle plekken zijn boompjes, dus er was best wat schaduw te vinden. De luifel hebben we nog maar amper uitgeschoven gehad. Aan twee kanten van de camping zijn sportvelden en toen wij aankwamen, begon er net een football wedstrijd met cheerleaders en al. We hebben vanachter de hekken even staan kijken en hebben grote bewondering voor die jonge gasten om met deze hitte in zo’n complete uitrusting rond te rennen. Onze buren bleken Nederlanders te zijn, dus ik had een mooi slachtoffer om mijn boek aan te geven. Helaas rende de vrouw meteen naar binnen, want zij had ook wel een boek voor mij… hmmm… daar ging mijn kofferruimte-besparende plannetje…! We hebben samen nog een uurtje zitten kletsen; toch wel grappig om zo ver van huis nog Nederlanders tegen te komen.

17 sept Bryce Canyon – Torrey

Bibberend van de kou werden we wakker. Het leek wel of het gevroren had! Snel een bak koffie gemaakt en op pad, zodat de auto en de zon aan de andere kant van de berg ons wat op konden warmen. Verder over de Scenic Byway 12, inderdaad een hele mooie route. We hebben weer echt genoten van de rit. Het voornaamste doel was Capitol Reef en daar zijn we dan ook heen gereden. Helaas voelde ik me niet optimaal en was ik erg gespannen, waardoor de Scenic Drive niet echt een succes was.

Overnachting bij 1000 Lakes Campground in Torrey

We zijn dus eerder dan verwacht naar de campground gegaan en hebben daar uiteindelijk een hele ontspannende tentdag gehouden. Op het gemak een flinke was gedraaid, uitgebreid gedoucht en lekkere Hollandse pannenkoeken met spek gegeten. Dikke vette plakken bacon, jammie!

16 sept Zion – Bryce Canyon

Voordat we de campground verlieten, hebben we bij het dumpstation het dumpritueel uitgebreid op film vastgelegd. Altijd leuk voor later, ahum! Om het snelst bij Bryce uit te komen, moesten we door de Zion-MntCarmel tunnel. Het was nog maar de vraag of deze open zou zijn, aangezien er onderhoud aan gepleegd werd. Maar we hadden geluk, niet alleen was de weg begaanbaar, we hoefden ook nog eens niet te betalen, juist weer door diezelfde werkzaamheden. Al vrij snel reden we de UT12 op, naar het schijnt één van de mooiste wegen van Amerika. We reden eerst langs Red Canyon en zijn wel even gestopt voor een korte pauze, maar aangezien we deze dag echt uitgebreid in Bryce wilden doorbrengen, zijn we snel weer op pad gegaan.

Overnachting bij North Campground in Bryce Canyon

Voordat we aan deze reis begonnen, hebben we natuurlijk veel foto’s van de te bezoeken plaatsen bekeken. Zo ook van Bryce. We hadden gezien dat daar allemaal rode, pilaarvormige rotsen zouden zijn. Je kunt je dus wel voorstellen hoe verbaasd we waren toen we Bryce inreden. Dit leek de veluwe wel! Heel verwarrend. De verwarring werd niets minder toen we bij de camping kwamen. Ook hier alleen maar naaldbomen. Over de plekken waren we niet zo tevreden, bijna allemaal scheef. Heel eerlijk gezegd waren we best een beetje teleurgesteld. En natuurlijk ook moe van de dag ervoor en toe aan een uitgebreide douche. Besloten werd om de shuttlebus te nemen naar de viewpoints om toch die beroemde hoodoos te zoeken en dan daarna eventueel toch naar een andere, meer comfortabele, campground te vertrekken.

Bryce Amphitheater Region

Bij de campground was een shuttlestop, dus de eerste de beste bus die daar aankwam, zijn we ingestapt. Om er vervolgens een halte verder weer uit te kunnen. Wat bleek? We moesten overstappen op een andere bus, zodat we sneller bij de viewpoints zouden zijn. Wel lief van de chauffeur dat hij ons hierop wees. We dachten dat het wel slim was om eerst de hele weg met de bus af te leggen en dan bij het laatste punt uit te stappen. Dan konden we onderweg mooi alvast een deel zien. Niet dus! Wederom alleen maar naaldbomen, waar waren nou toch die verrekte hoodoos?

Bij Bryce Point zijn we uitgestapt en op aanwijzingen van de chauffeur een eindje richting viewpoint gelopen en wat we daar zagen is niet uit te leggen. Zo waanzinnig indrukwekkend is het om neer te kijken op dit landschap. Niets deed meer denken aan al die naaldbomen die achter ons stonden. Want voor ons stond de wereld aan hoodoos! Nadat we daar een eeuwigheid hebben staan te gapen, zijn we terug naar de bus gerend om snel naar het volgende viewpoint met de veelbelovende naam Inspiration Point te gaan.

Vanaf hier hebben we een stuk van de Rim Trail gelopen, naar Sunset Point en daar zijn we begonnen aan de mooiste wandeltocht van de reis. Eerst een deel van de Navajo Loop, waarbij we steeds verder afdaalden de canyon in. Als je vanaf de viewpoints staat te kijken, kan je je niet voorstellen dat er nog iets tussen die hoodoos bestaat, maar dan opeens loop je er zelf tussen en kijk je omhoog langs zo’n kolos. Bizar gewoon! Halverwege de Navajo Loop hebben we ons bij de Queens Garden Trail gevoegd en aan het eind daarvan klommen we bij Sunrise Point weer omhoog. De Queen zijn we niet tegengekomen, maar we vonden het al heel wat dat we in haar tuin mochten rondwandelen.

Vanaf Sunrise Point ging er gelukkig weer een shuttle die ons en onze pijnlijke kuiten terug naar de camper bracht. De rare scheve site en de rondvliegende dennenappels konden ons niet meer deren en we hebben uiteindelijk een goede nachtrust gehad. Wel in gescheiden bedden, anders rolden we door het niveauverschil steeds tegen elkaar aan. Maar ach, afstand doet verlangen toch?